1 stycznia 2023 roku wchodzi w życie szereg przepisów tzw. Polskiego Ładu 3.0, tj. ustawy z 7 października 2022 r. nowelizującej ustawę o CIT. Celem nowelizacji było przede wszystkim usunięcie wątpliwości interpretacyjnych powstałych na kanwie Polskiego Ładu w jego pierwszej wersji. Niektóre zmiany mają jednak dalej idący charakter. Obejmują one m.in. ryczałt od przychodów spółek, czyli tzw. estoński CIT.
Ułatwienie dla spółek zatrudniających zleceniobiorców
Jedna ze zmian obejmuje warunek korzystania z estońskiego CIT polegający na obowiązku zatrudnienia przez spółkę co najmniej trzech pracowników lub zleceniobiorców. Na gruncie dotychczas obowiązujących przepisów, w przypadku gdy spółka zatrudniała zleceniobiorców, w celu ich uwzględnienia przy ustalaniu, czy spełnione są warunki korzystania z estońskiego CIT, konieczne było, aby spółka była płatnikiem i podatku i składek od ich wynagrodzeń. W konsekwencji nie było możliwe uwzględnienie w tym zakresie zleceniobiorców będących studentami albo objętymi zwolnieniem z PIT. W wyniku nowelizacji osoby takie będą mogły zostać uwzględnione przy określaniu, czy spełniony został warunek zatrudnienia (w odniesieniu do zleceniobiorców).
Złagodzenie warunku odstąpienia od korekty wstępnej
Kolejna zmiana dotyczy możliwości odstąpienia od tzw. korekty wstępnej, w przypadku, w którym za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek podatnik ustala podatek należny od dochodu stanowiącego różnicę między nierozpoznanymi przychodami i kosztami. Do tej pory obowiązek korekty nie powstawał, jeżeli podatnik pozostawał opodatkowany estońskim CIT przez więcej niż 4 lata. W ramach nowelizacji okres ten zostały skrócony do czterech lat. Różnica jest zatem niewielka, ale dla niektórych podatników może być istotna.
Doprecyzowanie zakresu wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą
Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, opodatkowaniu estońskim CIT podlega dochód, na który składają się m.in. wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wobec pewnych wątpliwości związanych z ustaleniem zakresu pojęcia „wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą”, ustawodawca postanowił wyraźnie wskazać, że do kategorii tej nie zalicza się wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku. Jednak wyłączenie to w całości dotyczyć będzie tylko tych składników majątku, które są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Co więcej, to podatnik będzie zobowiązany wykazać, że warunek ten jest spełniony.
W pozostałych przypadkach do dochodu opodatkowanego ryczałtem od przychodów spółek zaliczać się będzie 50 proc. wspomnianych wydatków i odpisów.
Pojęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
Kolejna zmiana dotycząca estońskiego CIT również ma charakter doprecyzowujący. Chodzi o wyjaśnienie pojęcia „przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia”, którym przepisy o estońskim CIT posługują się przy określaniu warunków korzystania z tej formy opodatkowania (warunek związany z wydatkami na zatrudnienie osób innych niż pracownicy) oraz w kontekście wyłączeń z zakresu tzw. ukrytych zysków (wyłączenie wynagrodzeń do określonej kwoty).
Aby uniknąć wątpliwości co do tego, w jaki sposób należy rozumieć pojęcie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, ustawodawca wyraźnie wskazał, że oznacza to przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, w trzecim kwartale roku kalendarzowego poprzedzającego pierwszy dzień roku podatkowego, ogłaszane przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski”.
Warto dodać, że część zmian w zakresie estońskiego CIT weszła w życie już z dniem następującym po dniu ogłoszenia nowelizacji, tj. 26 października 2022 r. Chodzi m.in. o zmianę terminu zapłaty ryczałtu w związku z wypłatą dywidendy.
